فرقه حجتیه

فرقه حجتیه یا جمعیت خیریه حجتیه مهدویه، سازمانی که هدف آن در ابتدا مبارزه با بهائیت اعلام شد و مدعی بود زمینه ظهور امام زمان را فراهم می کند، توسط شیخ محمود حلبی در سال 1332 تأسیس شد. مراجع تقلید فعالیت این مؤسسات را تا قبل از تشکیل انقلاب اسلامی تایید می‌کردند. به دلیل گرایش غیرسیاسی جامعه حجتیه (جدایی دین از سیاست) در سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، انقلابیون نسبت به آن بدبین شدند. بعد از انقلاب این سازمان دچار دودستگی شد. برخی از اعضا به انقلابیون پیوستند و برخی دیگر همان روال را دنبال کردند. به دلیل ایستادگی و مخالفت امام خمینی در مقابل این سازمان در سال 62 این جریان تعطیل شد. پس از آن بارها خبر احیای جامعه حجتیه منتشر شد اما فعالیت رسمی مشاهده نشد.

مؤسس انجمن حجتیه، شیخ محمود ذاکرزاده تولایی، معروف به شیخ محمود حلبی، از وعاظ و عالمان مشهدی بود. پهم زمان با رشد و قدرت گیری بهائیت در قرن 20 و فعالیت پیروان آن در جامعه، اکثر قشر روحانی و مذهبی در صدد مبارزه با این فرقه برخواستند. شیخ محمود حلبی که روحانی هیئت مسلم بن عقیل شهر مشهد بود، هر سال در روزهای قبل و بعد از نیمه شعبان در خیابان گوهرشاد (صاحب الزمان فعلی) مشهد مراسمی برگزار می کرد که محل سکونت برخی از بهائیان بود.

برخی معتقدند حلبی تحت تأثیر آیت‌الله شیخ احمد شاهرودی و آثار او مانند «الحق المبین» (ردیه‌ای بر عقاید و عقاید بابیه و بهائیت) بوده است. شیخ محمود حلبی و سید عباس علوی از جانب هیئات مذهبی مامور تحقیق و پژوهش درباره بهائیت شدند. اما سید عباس علوی پس از گذراندن مدتی با بهائیان به آنان پیوست و یکی از مبلغین آنان شد. از همین رو شیخ محمود حلبی احساس خطر کرد. بر اساس منابع دیگر، در سال 1332 شمسی، هنگامی که امام زمان در خواب از او خواست گروهی برای مبارزه با بهائیت تشکیل دهد، حلبی به فکر تأسیس حجتیه افتاد. در مجموع هدف اولیه تاسیس این انجمن مبارزه با فرقه بهائیت بوده است.

شیخ محمود الحلبی قبل از کودتای 28 مرداد در عرصه سیاسی و مذهبی فعال بود. وی در انتخابات مجلس هفدهم برای شهر مشهد نامزد شد اما انتخاب نشد. او از مبارزان ملی شدن صنعت نفت بود. وی با کودتای 28 مرداد 1332 عرصه سیاسی را ترک کرد .